شاید صحبت از فوتبال در هنگامه ای که مدرنیسم و دیجیتال در آن حرف نخست و انتها را می زند "آب در هاون کوبیدن باشد" و انقدر طنزآلود و تمسخر آکند باشد که "مرغ پخته" را نیز در داخل دیگ به خنده وا دارد. شاید گفته آن روحانی مرحوم که صفت ساده اندیش را یدک می کشید، درباره فوتبال بسیار مصداق داشته باشد که می گفت:به هر کدوم از این 22 تا بازیکن یه توپ بدید که اینجوری واسه دنبال یه توپ دویدن خسته نشن!!

در زمانه امروز گویی فوتبال و دنبال توپ بودن رفتاری است سراسر ضد روشنفکری و به دور از " آداب" جامعه مدرن! 

چه بسیار کسانی که تماشای فوتبال را تمسخر می کنند و دیگران را "مطعون" می نمایند که «آخه چی به ما میرسه،پولش رو یکی دیگه می گیره و ما حرص بخوریم» و اینگونه فوتبال را به کنایه می گیرند و تماشایش را حماقت و تلف نمودن زمان می دانند.

چه بسیار آنانی که شب خیره به تلویزیون می نگرند و خواب زیبا را به عشق فوتبال از چشمان زیباتر خویش محروم می نمایند و لذت مضاعفی می برند از تماشای دریبل های مسی و با گلهای رونی و روبن به هوا بلند می شوند و برای گل آفساید اعلام شده تیم محبوبشان بدترین الفاظ را نثار داور و کمک داور می نمایند ، اما به هنگام صبح که بیدار می شوند انکار می کنند شب گذشته را و حتی دیگرانی  که به تماشای فوتبال نشسته اند را مشتی بیکار و علاف می دانند و فراموش می کنند که خویش نیز در میان آن گروه علاف تعریف می شوند.

اینان در اماکن عمومی و به زعم خویش "باکلاس"، دیدن فوتبال را به سخره می گیرند و به دیگرانی که فوتبال می بینند، نیشخند و پوزخند تحویل می دهند، اما فقط کافیست که پایشان به منزل برسد‍، انگاه است که دیگر اعضای خانواده همه محکومند به دیدن شبکه سه و حتی دیدن "تام و جری" را نیز از برادر و خواهر کوچکتر خویش محروم می کنند.

و این تناقض جامعه ماست.

دیدن فوتبال و زل زدن به مستطیل سبز امروز به دور از رفتار روشنفکرانه تعریف می شود و بحث کردن درباره آن جزو بحث های اراذل گونه و تحقیرآمیز و چیپ دانسته می شود.

و چه بسیار متوهمانی که در جامعه امروز ایران هم به وفور یافت می شوند، فوتبال را انکار می کنند، چون فوتبال را ساخته و پرداخته استعمار و استکبار می دانند که می خواهد به وسیله آن ما "جهان سومی ها" را از پیشرفت و تعالی منع کند و با فوتبال تهاجم فرهنگی خود را به ما شبیخون زند و پروژه ناتوی غرب گرایانه خویش را بسط دهد!

توهماتی که فقط از عهده ی ذهن بیمار انسان های جهان سوم بر می آید و بس.

فقط پدیده ای چون فوتبال است که می تواند این گونه روشنفکران مدرن و متحجران به غایت واپسگرا را به وحدت رساند و آنها را در موضعی تا این حد مشترک برساند.

اما برای من سخن بی نظیر و فراموش نشدنی دبیر کل سابق سازمان ملل (کوفی عنان) است که خودنمایی می کند: «فوتبال تنها فرهنگی است که نیازی به ترجمه ندارد»

اما کمی درباره جام جهانی 2010

    شاید تلخ ترین و زجرآورترین تورنمنت فوتبالی که تا به حال دیده ام این جام جهانی باشد که بدون تردید میزبانی کشوری چون افریقای جنوبی که هنوز میلیون ها فرسنگ با تمدن مدرن اروپایی-امریکایی فاصله دارد نیز در آن بی تاثیر نبود.

همچون همیشه تیم محبوبم ایتالیا بود. ایتالیایی که برایم یادآور قشنگترین و فراموش ناشدنی ترین خاطرات فوتبالیست.

هنوز نمی دانم که چرا مفتون و شیفته ایتالیا شدم ولی می دانم چهره جذاب بازیکنانی چون باجو و مالدینی و لباس خوش رنگ لاجوردی شان که حتی از آبی آسمان و دریا نیز زیباتر است،در این علاقه بی تاثیر نبوده.

شاید آن زمانی که عاشق ایتالیا شدم میخواستم طرفدار ایتالیا بودن را از "انحصار جنس مونث" خارج کنم.

ایتالیا برای من نوستالژی دوران کودکی بود، رویای دوران نوجوانی و عشق زمانه  کنونی.

ایتالیا برای من یادآور فیلم زیبای سینمای کلاسیک- اشکها و لبخندها- است. ایتالیای نازنین برای من همچون این فیلم بی نظیر، هم شادی اندوخته و هم اندوه که البته آه و فغان و  حسرتش بر شادی و نشاطش می چربد.

و امسال و این دوره نیز این اندوه و حسرت بود که با حذف ایتالیای عزیز سهم من بود از کشور سیاه و این افریقای سراسر مشکی گویا فقط برای "ما ایتالیایی ها" معنای سیاهی خویش را نشان داد.

اما بدشگونی های این قاره  "زشت سیما" تمامی ندارد. بعد از حذف تیم رویایی ام ایتالیا ، تیمهای دیگری که دل به آنها بسته بودم نیز به سادگی نابود شدند.

بعد از ایتالیا قاعدتا تیم محبوبم بریتانیا بود که بخاطر مربی ایتالیایی اش دوستش داشتم که آن هم تلخ تر از تیم محبوبم با قاره مشکی وداع کرد و ایالات متحده که بخاطر مسایل غیر فوتبالی دوستش داشتم نیز بسادگی رفت.

شاید اکنون فقط قهرمانی تیمی چون هلند با آن لاله های نارنجی اش(که بی اختیار مرا یاد اوکراین و یولیا تیموشنکوی نازنین می اندازد) بتواند برایم غم حذف تلخ و دردناک ایتالیایم را اندکی تسکین بخشد.

اما دیگر جذابیت جام برایم به تابوتی می ماند که سالهاست از تشییعش گذشته است. شاید با حذف ایتالیای محبوبم، من هم مانند آن روشنفکرانی شدم که فوتبال دیدن را تمسخر می کنند و شاید نیز به آن متحجرانی می مانم که فوتبال را زاییده توطئه و دستهای پشت پرده استکبار می دانند.

اما می دانم که با تورنمنتی دیگر و با جام جهانی دوباره ای باز هم با عشق به ایتالیا زندگی فوتبالی را از سر می گیرم.